Noordkaap 2021

Opstaan met een bang hartje… Staat de band nog hard? Rap rap naar het benedendek om bij de motoren te gaan kijken. Te vroeg opgestaan. Dat maakt dat de deuren naar het bewuste dek nog allemaal gesloten zijn. Voor de veiligheid en om mogelijke “guitenstreken” te voorkomen natuurlijk. Niks aan te doen. Dan maar terug naar de kajuit. Alles moet nog in de bagagetassen, met een plens water door ons gezicht, een noodzakelijk toiletbezoek…. kortom de gewone dingen des ochtend. De ontbijttafel heeft vandaag in tegenstelling met de vertrekvaart van een kleine 3 weken terug, toch een zekere aantrekkingskracht. Met andere woorden: de zee is rustig geweest vanacht en het hongergevoel is dus sterk aanwezig. Niet te veel eten, net genoeg om tot ‘s middags geen honger te hebben..

Ons geduld wordt nog wel even op de proef gesteld maar uitijdelijk gaan de deuren naar het ruim toch open. Het eerste waar we op letten is of mijn band nog wel van de benodigde hoeveelheid lucht is voorzien. Dat blijkt tot onze grote opluchting (what ‘s in the word) wel zo te zijn waarop we enthousiast het losgespen aanvangen. Nu kan het toch niet meer fout gaan. De bagage wordt met de in de loop der tijd opgedane ervaring in een handomdraai op de motor gegooid en vastgebonden. Nog een laatste babbel met enkele motards die we ook al zagen bij de eerste overtocht. Die mensen stonden toch een beetje te kijken van de taaiheid van de BMW om heen en terug naar de Noordkaap te rijden. Dat een motor van 1959 dat kan….chapeau uit vele monden aldaar. Maar de gesprekken verstommen, de helmen worden opgezet …. De luiken gaan open. Alles begint zich in een luie stroom van het dek naar buiten de rijden.

Eens buiten gaat er nogal vlug een flinke dot gas tegenaan. Nog rap de laatste 300 km. De neuzen staan naar huis gericht en ze ruiken het nest al een beetje, net zoals dat met de motoren en hun vertrouwde stal het geval is. Maar …… loof nooit de dag eer hij om is!!!! Slechts een tiental kilometer verder slaat het noodlot plots toe in de vorm van een klapband achteraan bij de BMW. Met een snelheid van een dikke 80 km/uur prikt zich een eerder afgebroken spaak met dodelijk geweld door de binnenband van het achterwiel. Deze band, uit het niets overvallen door dit onnodig geweld, kan niet anders dan zijn laatste adem uitblazen. Maar dan wel heel snel. Leeg op enkele meters. Een motor in deze situatie nog enigszins recht houden is een kunststukje dat eerder met geluk dan met kennis van zaken opgelost wordt. Gelukkig hebben we geluk. We storten niet te pletter, we raken geen andere deelnemers in het verkeer. Alhouwel Lu, door mijn bruuske links-rechts-bewegingen en mijn zeer sterke drang om de machine zo snel mogelijk tot stilstand te brengen, bijna werd verrast. Allert als hij was, kon hij echter ook tijdig stoppen en zo een ongeval vermijden. Echter wel met een te verwachten: “Verdoeme Koen wadoedegijnouw?” …….. Stel je voor wat een afknapper dat zou zijn geweest.

Eens goed en wel gestopt en de schade opgemeten wordt er besloten om de “truuk met de schuimspuitbus” toe te passen. In een vorig leven tijdens een bloesemrit hebben we deze techniek al eens met groot succes gebezigd waardoor onze hoop om tijdig thuis te zijn nog niet geheel in rook is opgegaan. Het probleem is echter groter dan gedacht want zo snel we de bus erin spuiten, zo snel komt het schuim langs alle kanten uit de band gedropen. Da ‘s ook geen doen. Bus leeg, band leeg en schuim op de weg ter hoogte van Eemshaven. Het is net niet erg genoeg om de brandweer te bellen. Maar het is ook geen groot succes dus. Een nieuwe binnenband moet erin. Met andere woorden: wiel eruit, band eruit, nieuwe band erin, lucht erin en klaar. Dat lijkt niet zo lastig, maar langs een drukke baan met redelijk snel verkeer is dat toch niet meteen een aanrader waar je ‘happy’ van wordt. Het wordt stillaan tijd om een hulplijn in te schakelen.

Rik Diephuis, de man van D-Classics is hier niet ver uit de buurt. Hij is de man waar we ons bed mochten opstellen tijdens de eerste overnachting. Gastvrij en vriendelijk dat het geen naam heeft. Hulpvaardig is zeker een derde eigenschap die daar aan mag worden toegevoegd. Een simpel telefoontje en de hulplijn was al zo goed als ter plaatse. Dit wordt een snelle interventie. Motor op de trailer en zo tot aan zijn werkhuis gereden. Als je mag kiezen “naast de weg” of “in een deftig atelier” om een wiel te demonteren, dan kies je uiteraard voor “in een deftig atelier”. De heftafel, voorzien van een demonteerbare plaat om het achterwiel te laten zakken zonder de bovenbouw van de motor te moeten afbreken, is van een ongehoorde luxe die je ‘naast de weg’ niet zal tegenkomen. Nee hoor, als je in panne valt, doe het dan in de buurt van Rik. 😉

De binnenband eruit. Onherstelbaar en een blubber van schuim en gesmolten latex uit de band. Wat een smurrie, ook aan de achterwielomgeving van de motor….. De boosdoener van het mankement wordt ook deskundig verwijderd. Een spaak meer of minder is voor de resterende 350 km niet meteen een groot probleem……. Maar we geraken niet weg. Het was ondertussen “koffietijd” zoals men dat hier vroeger placht te noemen. Na de koffie, de reddende engel Rik nog een duizendtal keer bedankt en dan …. weer de baan op. Nog een enkele snelle pitstop en dan in één ruk naar Wortel. ‘t Wordt stillaan tijd dat we er gaan arriveren…… ‘s morgens dachten we rond een uur of één maar het zal eerder een uur of vijf worden denk ik….. we zien wel.

En dat we het gezien hebben…… Wat een ontvangstcommité. Veel volk, met appelcake, bubbels en nog een weinig anders fris. Dit verwacht je niet. Je wordt er zelfs een moment stil van…. geen woorden voor. Zelfs moemoe Jo was aanwezig. Het doet wel deugd dat deze trip toch zovelen beroerd heeft…. Was dit dan echt zo speciaal? Tja, in deze bedenking zijn er waarschijnlijk twee soorten mensen, zij die meereden en zij die mijmerend thuis bleven, in stilte prevelend: “Was ik maar meegereden..” Het verschil is echt niet zo groot hoor……

Schade? Aan de Harley: niks, nada, noppes. Aan de Ludo: niets dat speciaal als schade door de reis kan benoemd worden. Aan de BMW: een voorlamp, een spaak en een binnenband. Wat ik persoonlijk niet zo slecht vind voor een machine van 63jaar. Hij mag even op stal nu…. welverdiende rust. Koenschade: niets van gehoord of gemerkt.

Korte samenvatting: Het is een geweldig ervaring om zo ‘n reis te ondernemen. Veel nieuwe dingen gezien, veel meer dan hier in deze blog te vermelden was. Onze grootste dank gaat uit naar het thuisfront dat het ons mogelijk maakte om deze reis te ondernemen. Het was voor hen zeker niet eenvoudig om ons te zien vertrekken. Jammer dat één van ons onderweegs moest afhaken. Desalnietemin ook “chapeau” voor hem, al was het maar om de moed om dit met een FN M13 aan te durven. Vogens mij zou hij het zó opnieuw proberen na reparatie van het vehikel zelf. Ook dank voor de snelle boeking van de terugvaart Roel. Dat zou voor ons niet zo eenvoudig zijn geweest.

Ons rest nog het afhandelen van wat pietluttige details, het vervolledigen van het fotoverslag met foto’s van Ludo die door omstandigheden onderweg niet goed te uploaden waren…..misschien het samenstellen van een fotoboek met een stukje verhaal…….

Maar hier eindigt ons verhaal.

met heel veel groeten

Ludo, Koen en Roel

Je zou kunnen zeggen dat kleine tripje van Kristiansand naar Eemshaven (Groningen/Nederland) niet meteen het vermelden waard is. Het is tenslotte slechts een ritje van enkele kilometer naar de havenplaats alwaar we heel eenvoudig dienen te “boarden” gevolgd door een noordzeetochtje onder de vleugels van de HNL-kapitein. Dit boarden moet normaal geschieden tussen 11:30 u en 15:00 u. Thus why hurry? Plenty of time…… Doordat de druk die we onszelf oplegden wat verdwenen is (het doel is immers bereikt en alles voor de nabije activiteiten is geregeld) wordt ‘een beetje uitslapen’ als een vanzelfsprekendheid ervaren….. Het ontbijt en het inpakken gaan wat relaxter. Tijdens het bepakken van de motoren worden we echter koudweg met onze neus op een zeer belangrijke economische wetenswaardigheid getrakteerd. Verkoop het vel van de beer niet vooraleer hij geschoten is!!!!!!! Platte band…… daar hadden we niet op gerekend. En vooral van belang is dat we onze boot niet mogen missen…..

De voetpomp wordt bovengehaald en de band opgepompt. Eerst een kijken of we het probleem kunnen vinden in deze korte tijdspanne. Wonder boven wonder blijft de band op druk. Voor de zekerheid wordt er nog snel een nieuw ventieltje ín (sjoepap voor de vlamingen onder ons) én een nieuw dopje óp het ventiel geschroefd en wij zijn weeral tevreden. Als we maar aan boord van onze ferry geraken. dan zitten we toch al aan de juiste kant van de Noordzee.

Het schip halen lijkt geen probleem. We zijn goed op tijd om met de eerste lichting aan boord te kunnen. Dat wil zeggen dat er natuurlijk ook nog een tweede lichting is. Tussen deze twee laadbeurten in moet ons schip even plaats maken (opschuiven dus?) voor een supersnelle ferry van het cattamaran-type. Vermoedelijk deze die vanuit Denemarken vertrok….. en terug moet. Er moet trouwens iets fout zijn gegaan met het boeken van voertuigen op ónze ferry want een stuk of 6 wagens konden niet mee naar Eemshaven. Er was sprake van overboeking???

Aan boord was het een grotere luxe dan tijdens de heenvaart. Vooreerst was de zee ditmaal een pak rustiger. Dat scheelt alweer een slok op een borrel. Ten tweede was de kajuit die geboekt werd van het ietwat royalere type. (met dank aan Roel). Het was nog steeds geen suite maar we hadden zicht op zee en een TV-toestel als het zicht op zee onze interesse niet meer kon wegdragen…. Smokey and the bandit 1 haalden we beiden nog wel. De sequal werd enkel nog ingezet door mij. Lu hield het voor bekeken. Het einde van deel 2 heb ik echter ook gemist…. maar geen erg. Er stond een goede nachtrust tegenover…..

tot morgen: Koen en Lu

Deze dag levert in de morgen al een stralende zon. Het doel van vandaag is te eindigen in de korte nabijheid of zelfs helemaal in Kristiansand. Kristiansand, de haven waar het hele Scandinavische avontuur 14 dagen geleden begon, betekend morgen ook het begin van het einde van datzelfde avontuur.

In the mean while moeten we nog wel een dag vol aan de bak. We zijn er nog niet. De tocht naar Kristiansand eist de volledige inhoud van onze eerste benzinetank. Bij een oude garage met een zomogelijk nog krakemikkigere naftpomp wordt er dus getankt. Jammer maar deze garage is niet voorzien van de luxe ener shop waar we ook de innerlijke mens kunnen versterken. Dan maar verder natuurlijk, wat anders! Groot is de verbazing dat er op een boogscheut verder nog een benzinepomp staat, ditmaal mét ontbijt. Joepie. Allebei een “groot broodje” met ham en kaas. De gebruikelijke hot-dogs zijn we ondertussen wel een beetje beu.

Na het ontbijt volgt er een geweldige slingerweg. Hij zou zomaar uit een racecircuit geplukt kunnen zijn. De motoren voelen zich geweldig. Tot 11:00 uur konden we het gas erop houden, maar dan komt de regen en gaan de paarden terug op stal. Met nog 1.5 mm bandgroefdiepte protesteerd de achterband. Hij laat duidelijk merken dat een teveel aan water op de weg en een te kleine groefdiepte geen goede combinatie zijn om snel te rijden.

Aangekomen in Kristiansand zoeken we iets om te slapen. Bij onze eerste poging om een slaapplaats te versieren eindigen we in een hotelletje. De man achter de balie kijkt ons aan alsof we van Mars komen en is duidelijk ‘not amused with us’. Wij beantwoorden duidelijk niet aan het doelpubliek van dit etablissement. Desalnietemin vraag ik een kamer met 2 bedden en een standplaats voor 2 motoren die we in de garage willen stallen. De baliemedewerker vraagt me of ik een kamer wil met 2 slaapplaatsen en een standplaats voor 2 motoren in de garage????? Vroeg ik dat nu net niet???? Ik blijf wel vriendelijk en antwoord: “Yes sir!” …….. Dan antwoordt de man ook héél vriendelijk: “That will be 3950 Noorse Kronen then!!!” ……. Da’s verdorie bijna €400. Mijn vermoeden dat we hier niet echt welkom zijn wordt hierdoor enkel versterkt. Ik slik en stamel dat ik dat even met mijn collega moet bespreken. Mijn “collega en ik” starten de paarden en zoeken gewoon verder naar een meer betaalbare stal. Naar 14 dagen ervaring in deze materie hoeft dit onderkomen daarom zelfs niet minder interessant te zijn. 15 minuten later worden we op een camping ontvangen waar we voor een kwart van de prijs een stuga kunnen huren. De gezamelijke keuken is netjes, maar koken doe je dus zelf. De lokale supermarkt wordt met een bezoek vereerd en met 100 kronen verijkt. De keuken wordt een beetje misbruikt maar het eten is naar ieders zin. Spagethi met een “rode saus”. Het overschot van Koens kookkunsten geeft aan dat het lekker moet geweest zijn. Niets in de groencontainer moeten gooien. Nu nog een doucheke en de rest van de dag RUST.

Het einde van het avontuur komt wel in zicht, maar eerst moeten we toch nog de boot nemen. Dit zou, gezien de ervaringen met vorige overtocht (met zeer ruwe zee), ook nog wel eens een beproeving kunnen worden. Wel verwachten we beter weer morgen….. De afvaart is gepland rond 15:30 uur. De aankomst rond 9:00 uur zaterdag morgen. Dan nog een 350 km naar huis………

Misschien komen er nog wat foto’s. Misschien ook niet. Een boot is een boot en een haven blijft een haven….. De motorrit naar huis kan nog wel eens een leuk plaatje opleveren? We zien wel. Jullie ook trouwens.

Moesten we elkaar niet meer schrijven….. tot zaterdag rond een uur of 2 in de namiddag.

Eindpunt: ‘t Slot/Wortel…….

groeten: Koen en Lu

Dag 13. Onder het gekletter van neergutsende regen vangt onze dag aan….. Daar gaat de voorspelling van gisteren. De wolken zijn er en ze vallen met bakken uit de hemel. Dat beloofd voor vandaag.

De BMW moet wel 4 keer aangetrapt worden vooralleer hij zich gewonnen geeft. Hij heeft er waarschijnlijk evenveel zin in dan ik. De Harley van Lu start alsof dat de normaalste zaak is van de wereld. Harley start als het starten moet zekers?

De gietende regen vergezeld ons nog menige kilometers…. het lijkt erop dat dit regen voor ganse dag wordt. Onderweg krijg ik van menig tegenligger de lichtclaxon in mijn ogen geflikkerd. Meestal betekend dit dat er zich ergens wild op de baan bevindt. Met de actioncamera, gemonteerd op het stuur van mijn BMW, in de aanslag speur ik de einder af maar geen wildlife te zien. Toch houden de tegenliggers halstarrig vol om mij ergens op attent te maken….. en wat blijkt. Mijn voorlicht werkt niet meer. Geen licht op het voorwiel. Zo vlug mogelijk repareren dus. Het volgende tankstation dat we frequenteren is daarom het decor van een pitstop atelier. Zo vlug als Ludo zijn camera in stelling kan brengen, zo vlug is de nieuwe lamp gemonteerd. Dat krijg je als je steelt met je ogen tijdens formule 1 races… Lamp hersteld, nicotineniveau terug op peil en dan terug de regen in. Alles bij elkaar hebben we vandaag 3/4 van de tijd regen gehad.

Na 335 kilometers, ter hoogte van Strupa gaan we op zoek naar een slaapplaats. Op de camping gelegen nabij een kleine vlieghaven vinden we een leuke stek. Probleem is echter dat er bij aankomst niemand bereikbaar is, niet fysiek maar ook niet op het altijd aanwezige telefoonnummer. Raar, maar we zijn niet de enigen. Meerdere mensen met auto’s staan ook aan te schuiven voor een plaatsje. Wat ons nog het meest verbaasd is dat er wél 2 auto’s met reclame van de camping achter de receptie geparkeerd staan….. Misschien maar even wachten dan? Na een half uurtje komt er uit een kleine stuga nog een halfslapend vrouwmens. Ze had te weinig nachtrust gehad waarna ze deze maar inhaalde tijdens het poetsen van stuga’s…..

Cabine 16 werd voor 1 dag de onze. Na de traditionele installatie van bed en andere noodzakelijkheden kunnen we de nacht met voldoening tegemoet zien.

Morgen wordt er beter weer voorspeld. Nog een laatste dag en dan richting Kristiansand haven…..

tot morgen Koen en Lu

Er worden al lang geen vragen meer gesteld over wanneer er wordt opgestaan. Ook wordt er ‘s avonds voor het slapen gaan niet meer over gebriefd. Dat gebeurt gewoon. Net zoals het ontbijt of het tanken zijn dat automatismen geworden…. Iedereen van het pack weet wel hoe die dingen ongeveer gaan verlopen….

De route beslaat vandaag ongeveer een 300 km. Tanken en gas erop. Het weer werkt vandaag zeker mee. Zonnig met af en toe een wolk maar goed van temperatuur. Na enkele wegenwerken met begeleiding door een paar mooie blondines komen we terecht op een slingerpaadje. Echt een ding om eens met je gat te schudden. Van links naar rechts, omhoog omlaag. De 26 volbloed paarden van mijn 2 cylinder hebben het zeer naar hun zin en laten de geoliede machine die de BMW is, lekker doen waar hij voor gebouwd is. Rijden GVD. Plots, na een kwartiertje volgas, was de Lu uit mijn spiegel verdwenen…. Om eerlijk te zijn viel het mij na een kwartier pas op. Als je rijdt moet je meer naar voor kijken dan naar achter natuurlijk, en toch zeker bij die afgrijselijke snelheden…. Een zéér korte pause en de Lu was er terug bij. Harley hé, genoeg pk’s maar geen bochtenwerk?

Bij het hoogste dorpje van Zweden toch maar even een rustpause ingelast. De sigaret én de fotoshoot van het bord welk vermeld dat dit het hoogstgelegen dorp is mogen natuurlijk niet ontbreken…

Na het rusten der paarden deze terug ingespannen en aangezwengeld. Nog wat eekhoorns en konijnen de stuipen op het lijf gejaagd. Meer wild zit er blijkbaar niet in vandaag…

Door het lekker doorrijden hebben we vroeg in de namiddag onze 300 km reeds bereikt. Mission accomplished zoals ze dan zeggen. Dus op zoek naar een camping. Campings zijn in deze contreien nogal dik gezaaid dus het duurt ook niet lang of we vinden dan ook ons gerief. Net als gisteren hing er een telefoonnummer aan de deur. Bellen dus. Groot is echter de verbazing dat men na enige tellen Nederlands tegen ons begint te praten. Wij kunnen ons Belg-zijn toch niet zo goed verbergen blijkbaar. Dát was alweer een poos geleden, maar het deed ons duidelijk goed. De hut werd geboekt en de rest van de dag nemen we het ervan…..

ajus tot morgen: Koen en Lu

Wakker zonder wekker? Oeps! Gewoonweg vergeten te zetten. Het moet zijn dat de concentratie wat verslapt. Geen erg, er staan voor onze motoren vandaag slechts een luttele 300 km te verorberen. Deze tocht loopt over de door ons reeds veel gebezigde E45 doorheen Zweden. Zoals eerder aangehaald is dit een manoeuvre om vooral het slechte weer in het noorden te ruilen voor het mooie weer in het onderste gedeelte van Scandinavische regionen. Reeds na enkele tientallen kilometer komt een eerste fotomoment in beeld. De scheiding van Lapland met de rest van de wereld……Ook de wilde dieren zijn weerom van de partij. Ditmaal een vos. Jammer genoeg niet te fotograferen wegens te veraf en te snel weg. De volgende tankstop werd de innerlijke mens nog eens versterkt met een hot-dog en ja hoor hij was zoals de vorige keren heel goed van smaak en garing. Na het tanken nog een sigaretje om het nicotinegehalte wat op peil te houden, althans dat van de Ludo. Terwijl we toch zo’n 30-tal meter van het tankstation verwijderd staan komt een jonge knaap met het uiterlijk van een depressieve asperge (woorden van Koen?) tegen Ludo van zijn oren maken dat dit toch zeker niet kan wegens uiterst gevaarlijk en nog meer bla bla. De knaap even de mond gesnoerd en wijle terug op pad. Een 20-tal kilometer verder opnieuw een vos langs de kant van de weg. Hij wil oversteken, da’s duidelijk. Auto’s voor ons vertragen reeds. De vos begint traag, langs de weg naar ons toe te lopen. Ik kon het niet meer zien maar volgens Ludo zou hij achterlangs zijn motor netjes zijn overgestoken. Eerst links en rechts gekeken zoals het hoort, totdat alle verkeer voorbij was gereden….. Beschaving: de één neemt het met zich mee, de andere wijst het af?

Als de 300 km zijn gepasseerd, zoeken we een stuga op. Ditmaal komen we op een verlaten starion met tal van slaapgelegenheden terecht. Er is echter niemand aanwezig om ons een slaapplaats toe te wijzen. Wat we wel vinden is een lokaal telefoonnummer dat we dan ook prompt bellen. Een vriendelijk persoon aan de andere kant van de lijn verteld ons dat de sleutel onder de mat ligt. Wat een cliché!!! Het verschuldigde bedrag moeten we maar overschrijven als we terug thuis zijn aangekomen. OK? Dat zullen we dan ook maar doen zeker?

Het is nog vroeg op de dag maar we kunnen nu onze werkpaarden reeds van hun last ontdoen en ze een welverdiende halve dag rust gunnen. Zelf hebben we voorgenomen om nog snel een handwas van onderbroeken en sokken te plegen. Daarna nog een rap-en-gauw maaltijd van “adventure food”. De rest van de dag nemen we zelf ook eens wat rust. De boog moet niet altijd op spanning staan…..

Het resultaat van vandaag: een mooi stukje van 300 km gereden. Weerom mooie, voor ons ongewone beelden gezien. De was gedaan!!! Heel belangrijk want je hebt geen materiaal bij voor een hele maand. En zelf genoten van de plaats waar we terecht kwamen. zie fotoverslag……

Voor morgen: bewolkt….

groeten: Koen en Lu

De zon priemt door de ruiten en maakt van ons meteen een stel gelukkige, onwakkere mensen. Een blik vanuit het vensterraam laat ons onmiddelijk genieten van de mooie natuur van Zweden. Een haas met een dikke wollen jas struint een weinig huppelend door het gras van de camping. Vlug m’n GSM voor een foto. Te laat, de “vogel is gaan vliegen”? Na een heerlijk doch traditioneel chocomelkontbijt worden de motoren opgetuigd. De routine begint zijn vruchten af te werpen.

Gisterenmorgen hadden we reeds besloten om de route zo aan te passen dat we het slechte weer zouden trachten te vermijden om dan in het zuiden van Noorwegen de leuke stukjes route te nemen, hopelijk mét beter weer. Die betrachting heeft in ieder geval geleid tot goed weer vanmorgen. De leuke stukjes route moeten we nog afwachten natuurlijk.

Vandaag zullen we proberen de kaap van de 500 km nog eens te ronden. We volgen de E45 richting zuiden. Dit is dezelfde weg als de “heen” rit. Het is een mooie dag met weinig of geen regen. De gevoelstemperatuur is echter koud. Kouder dan met 4 graden door sneeuw en ijs ter hoogte van de Noordkaap. Het komt ons voor dat de wind hier een groot aandeel in heeft. Rond de middag nemen we de gebruikelijke tank/lunch stop. Nu klaagt zelfs Ludo van de koude en neemt zowaar zijn warme handschoenen uit de bagage. Om zelf geen koude handen te krijgen heb ik mij voorzien van elektrisch verwarmde handschoenen welke ik dus nu ook ga gebruiken. Kabeltje inpluggen. Weg koude handen. Onderweg houden we nog even halt bij een kudde rendieren die persé onze weg wil kruisen (filmpje volgt nog). Toen we Vilhelmina naderden begon zich een zweetspoor aan de rechterkant van de weg af te tekenen. De geur was herkenbaar als één van ons. Rond 16:15 uur leggen we onze motoren stil op Saiva Camping in Vilhelmina (Roel!). De campingeigenaar ziet ons rillen van de kou maar komt met het spijtige nieuws dat er geen stuga meer vrij is. Naar aanleiding van een oldtimer show in het dorp gisteren waren alle stugas verhuurd geweest. Ondertussen was iedereen al wel vertrokken maar ze waren nog niet gepoetst…… Toen we lieten verstaan dat zulke details voor ons geen probleem vormde kregen we prompt een korting van 50%. Dat poetsen zouden we zelf dan wel even doen. Buiten een geur van wat verschaald bier en wat borrelnootjes op de grond was er echter niet veel aan de hand om je als koud en vermoeid motard aan te ergeren.

Résumé van de dag: weinig regen, flinke wind, gevoelstemperatuur zeer laag maar toch een 530 km gereden….. Mooie resultaten

Voor morgen en de dagen daarna gaan we proberen om binnendoor naar Kristiansand te rijden. Dit is alles bij elkaar nog een 1300 km met nog een stukje Zweden en een groot stuk Noorwegen. Omdat we onderweg beter weer verwachten (richting zuiden) en ook mooie, kleinere locale wegen gaan gebruiken in zeer interessante streken, gaan we het ritme wat verlagen om iets meer te kunnen genieten van de omgeving, het rijden en het vakantiegevoel ……

groeten Koen en Lu

De ochtend in een hotel begint altijd een beetje anders dan in een stuga. Je moet niet meteen je bed opdekken, je kan er ook een ochtenddouche nemen zonder nadien natte handdoeken te moeten inpakken en er wacht je meestal een ontbijt dat hoort bij een overnachting. Dus ……. ontbijten zullen we. Uitgebreid zelfs. Nadien volgt het routineus opbinden van de motoren. De garagedeur open, de regen in. Het wordt door de localen wel eens smalend de Noorse zomer genoemd…… (nvdr: in Zweden wordt dat traditiegetrouw een Zweeds zomer)

Gisterenavond werden de route-opties overwogen. De Tromsö-brug zou zijn ingezakt. Als we de onze originele route zo goed mogelijk zouden willen volgen betekend het een omweg van een dag om terug op de route te komen. Da’s toch een hele inspanning. De Lofoten zouden dat zeker waard zijn ware het niet dat er ter hoogte van de Lofoten en de weg er naartoe er een felle regen tot stormweer voorspeld wordt. Er zijn 2 mogelijke opties. Optie A: een omweg maken van 3 à 4 dagen (door waarschijnlijk zeer slecht weer of storm) om de Lofoten alsnog te bereiken. Om dan tegen een grote kans aan te lopen dat de veerdiensten van en naar de Lofoten niet uitvaren wegens storm. Het gaat hier vooral om de eerste overzet naar Senja en de laatste richting Bodo. Maar ja, als ze niet varen heb je geen Lofoten gezien en in het geval ze wel varen zou het weer er dermate slecht zijn dat “genieten van de Lofoten” een optie is die je niet kan aanvinken…… Optie B: een stukje terug door Zweden en ergens de doorsteek maken naar de E6. Met een veel grotere kans op beter weer…. De keuze is derhalve niet zo moeilijk. Het grote doel van de reis is al bereikt nl. de Noordkaap halen. De rest van de reis moet een groter vakantiegehalte hebben. Dus optie B.

Bij het buitenrijden van het hotel, de bergen in merken we hoe sterk regen en mist hier heersen. Je kan straks de foto’s van vandaag wel even bekijken in het fotoverslag. De snelheid is dan ook niet te vergelijken met de snelheden van de laatste 2 dagen. Gewoonweg ondermaats. Maar ja, beter on-dermaats dan on-geluk. Ondermaats duurt zo tot de middag. Tijdens onze halt aan de ondertussen welgekende tankstations met hotdog hamburgers, geraken we aan de praat met enkele motards uit Hammerfest. Motards hebben een afwijking. Om een praatje aan te gaan beginnen ze over de motor van de andere. Het is zoiets als hondjes uitlaten. Waarom doe je dat. Niettegenstaande dat krijg ik (Koen dus) het voorstel om mijn BMW R60 te ruilen voor een nieuwe BMW GS 1250. Waarvoor vriendelijk bedankt werd. Zoveel pk’s. Die zijn hier niet te gebruiken….. Toen we over de brug van Tromsö begonnen kwam er evenwel meteen reactie dat we uit die buurt weg moesten blijven wegens slecht weer en mist. Ons ego werd gestreeld door onze goede keuze deze van deze morgen.

In de loop van de namiddag kwam de zon af en toe eens piepen met natuurlijk ook af en toe een plensbui. Weerom de Noorse zomer maar dan zonder onweer en felle regen… Rond 16:00 uur wordt er traditioneel uitgekeken naar een mogelijk overnachtingsplaats. Na nog eens een 75 km werd deze dan ook gevonden. Ongeveer een 400 km gereden en een beetje geschoven. Voor morgen de zon. Joepie.

gr. Koen en Lu

PS: ik heb zojuist de groef diepte van mijn achterband nagemeten. België is waarschijnlijk nog net haalbaar. De groefdiepte is geslonken van 6 mm naar 3 mm voor de BMW. Voor de Harley was het iets minder dramatisch, van 6.5 mm naar 4 mm.

De motregen was weer vollop van de partij deze morgen. Om de noordkaap te bereiken moeten mens en machine regelmatig voorzien worden van energie. Na enige kilometers werd het dure spul voor de motoren gevonden. Tegelijkertijd kon ook de innerlijke mens versterk worden. Tankstations in deze contreien zijn meestal voorzien van een kleine shop waar je vanaf ‘s morgens vroeg niet alleen autobenodigdheden kan kopen maar ook drank, broodjes en zelfs hot-dogs. Het is een routine geworden om niet te ontbijten in de “STUGA” maar het ontbijt te houden in een tankstation. Na een tijdje veranderde het landschap. Bossen veranderden in boompjes. De berken waren niet groter meer dan 2 meter om dan plots plaats te maken voor een leeg landschap. Enkel nog keien. Bij het “Oldfjord”aangekomen waren het nog maar een 100-tal km tot de noordkaap. Rond 11 uur komt de zon ons toch eens goeiendag zeggen. Het is ondertussen niet echt koud maar eerder frisjes. Maar anders fris dan “fris met regen” (nvdr: ik krijg deze tekst toegestuurd en redigeer enkel een klein beetje). Een eerste tunnel kruiste onze weg. Hij leek sterk op een grot naar de onderwereld. Praktisch geen licht, of althans zeer zwak en wat ons nog meer verrastte, hij was spekglad. Nee, niet van dat mager spek, maar van dat vettig spek van 50 jaar geleden. Net op het moment dat je jezelf aan de situatie van donker en glad heb aangepast komt er een tegenligger. Dat was ook het punt dat we tot het besef kwamen dat de tunnel een breedte had van minstens 3 meter. Akelig tunneltje, nog nooit mee gemaakt. De volgende twee tunnels waren een luxe vergeleken met de eerste. Enkel bij de laatste was er een beetje motorvermogen nodig om boven te geraken. Alzo na enige bochten, klimmen en dalen kwamen we aan de noordkaap aan. Even de motor parkeren aan het monument om een leuke foto te nemen. Dat was helemaal niet naar de zin van een een madameke dat aldaar een oogje in het zeil dient te houden. Amaaaaaai, boos dat die kan worden……. Het was blijkbaar niet de gewoonte om met de motor tot aan het monument te rijden. We verstonden maar enkele woorden van de hele tirade maar “polis” en “security” waren niet van de lucht. Na veel heisa toch nog vlug wat foto’s genomen als ultiem bewijs van aanwezigheid. Niet veel later wij stilletjes terug naar de parking, nog wat rondgekeken. Na een half uurtje de terugweg hervat. Onderweg nog enige pauzes genomen en bij een souvenierwinkeltje gestopt. Tijdens een gesprekje met aanwezig personeel kwam onze teugweg over Noorwege ter sprake. Oeps, paniek. Blijkt dat de brug te Tromso afgesloten is …… vanavond even de reisroute herbekijken …Op de vlakte tussen Skaida en Alta was het landschap nog bijna één grote sneeuwvlakte met dichtgevroren meren. Een half dichtgevroren rivier. Een doods landschap, een vreemd stukje om te rijden. Net een land met “niets”, geen groen, geen bomen, weinig leven te bespeuren………De ondertussen traditionele zoektocht naar een slaapplaats wordt met succes afgerond. In Alta wordt een hotelkamer geboekt.

Tot morgen

Koen en Lu

Het verhaal dat de schrijvers dezes het gemakkelijkst verteld is zijn eigen verhaal natuurlijk. Daar begint het dan ook mee. Het zal ook de enige dag zijn met 2 verhalen….

4 uur opstaan in een hotelkamer en dan denken dat je de enige bent die zo vroeg uit de veren is om te ontbijten…. niets is mider waar. Er lopen in de restauratieruimte al een tiental mensen rond die naarstig een ontbijt zoeken terwijl er al een familie zit te wachten op de eerste taxi. Het ontbijtbuffet toont weer al de plaatselijke delicatessen. Het is moeilijk, maar er zullen toch een paar dingen zijn die ik niet zal kunnen proeven wegens plaatsgebrek. Een banaan als 10-uurtje kan ik echter niet laten liggen en die verdijnt dan ook met een sierlijke boog in mijn linker jaszak…. heb ik tenminste nog iets te knabbelen als het echt ochtend wordt.

Om kwart voor vijf schuift mijn taxi zich voor de ingang van het hotel en weg ben ik. Het vliegveld van Stockholm ligt op een klein kwartiertje rijden dus ruim op tijd om de vlucht te halen. Ellenlange rijen mensen zigzaggen tussen de linten doorheen de vertrekhal. Zuchtende ouders, wenende kinderen, een sportteam van jeugdigen, mensen op krukken en in rolstoelen…. alle soorten en rassen kun je er vinden. Om eens mee te maken OK maar niet te dikwijls…. Uiteindelijk ben ik aan de beurt voor mijn persoonlijke controle.. Jas, GSM, broeksriem, sleutels, kleine portemonee, metalen opbergetui met paspoort en bankkaarten in een bakje gooien en op rollenbaan plaatsen. Dan zelf door de metaal dectector. Piep piep. Een vriendelijke hulp vraagt me of ik nog iets een mijn zakken heb, een broeksriem gebruik. Neen op alle vragen. Of ik mijn beide voeten één voor één op een apparaat wil plaatsen….piep piep. Schoenen uit. Het schoenenapparaat zwijgt al. Terug door de metaal detector. Piep piep. Handscan. Piep piep. Uiteindelijk manuel gefoullieerd. OK Sir, you can pass. Schoenen aan, zakken vullen, riem in broek, jas aan en dan verder. Gelukkig had ik om problemen met de security te voorkomen mijn tanktas (die ik gebruikte als koffer) wegens aanwezigheid van scherpe, moordende schroevendraaiers al afgegeven als in te checken bagage. Zoeken naar gate F26. Wachten op inchecken. Om 6uur45 instappen en naar Brussel. Na een vlucht van een dikke 2 uur landen en bagage zoeken. Stakende bagageafhandelaar AVIApartner doet deze simpele handeling uitlopen tot een uur wachten….. De opgeroepen taxichauffeur belde me al op om te vragen waar ik bleef. Enfin bagage uiteindelijk toch gevonden alsook de bewuste taxichauffeur. Deze man leverde me anderhalf uur later netjes thuis af. Einde reis.

Ondertussen met de 2 andere helden.

Deze tekst is geschreven door Koen. Ere wie ere toekomt natuurlijk. Als je dus “IK” leest mag je dit gerust vervangen door “KOEN” bij een “WE” is ook LUDO van de partij. Volgens het gekregen schrijfsel zijn ze de ochtend gestart met een zonnetje. En dit voor de ganse dag. Enfin, beter dan de 2 vorige dagen dus. Ludo was al startensklaar vóór de wekker afliep. Ik had er wat meer tijd voor nodig. De motoren liepen vandaag uitzonderlijk goed. Een stukje Finland gedaan. Hier waren de wegen enkele dagen geleden nog afgesloten wegens wateroverlast. Vandaag waren ze net watervrij. Maar het water kwam wel tot het randje….. geluk gehad, anders hadden we hier al niet meer kunnen passeren…. Finland, een hele mooie omgeving met hier een daar een rendier. Jammer genoeg ook naast de weg als aangereden wild… Helemaal op het einde van de rit een eland met kalf (is een jonge eland een kalf?) mooi om zien. Ze maakten aanstalten om over te steken maar bij het vervaarlijk naderend gebrom onzer tweewielers kozen ze eieren voor hun geld. Ze draaiden het veld terug in.

We zochten en vonden een camping in Karasjok met de toepasselijke naam “Karasjock camping AS”. Een totale afstand van ongeveer 600 km overbrugd… Mooi om het gemiddelde op te krikken…Als alles goed gaat bereiken we morgen middag de noordkaap die nog 270 km van ons verwijderd is

PS: voor de laatse maal kan de redacteur de echte rijders nog de loef afsteken met het aantal gemaakte kilometers per dag. De mijne gaat in vogelvlucht van Stockholm-Brussel en dan met taxi naar huis: ongeveer 1350 km. Maar dit zijn saaie, nietszeggende kilometers. Jongens, ik had er graag bij gebleven. Roel